Yıl 1930…
Ankara Türkocağı’nın yeni yapılan binasındaki tiyatro salonunda, onbir gece ve dört gündüz temsil verecektik ve Gazi Mustafa Kemal Paşa da bu temsillerin yarısından ziyadesini huzurları ile şereflendireceklerdi.
Nisan ayının ilk haftası içindeydik. Çiftlikteki Marmara Köşkü’ne gece yemeğine hepimizi davet ettiklerini, iki gün evvelinden bize bildirdiler. Hanımlar tuvaletli, erkekler smokinli olacaklardı. Bütün mebusların ve Ankara’da bulunan sefirlerin bulunacağı o gece, biz de temsil vermemeye, Gazi’nin huzuruna kavuşmaya karar verdik.
Gecenin sohbetleri pek samimi ve neşe içinde geçti. Saatler gece yarısını aşmıştı. Ertesi gün provamız; gecesi de oyunumuz vardı. “Acaba izin istesek ayıp olur mu,” düşüncesindeydik. Doktor Reşit Galip bey, daha Maarif vekili olmamıştı. Gazi tarafından sevilen; konuşmaları hoş karşılanan, zeki yaradılışlı bir mebustu. “Ben söyler size izin alırım. Takılın peşime,” dedi.
Toplu bir halde yaklaştık Paşa’ya. Etrafında çepeçevre olduk. “Ne istiyorsunuz,” der gibi, bizi süzdükten sonra, ortamızda bulunan Reşit Galip Bey’e şöyle bir baktı. Reşit Bey;
-“Paşam, yarın akşam temsilleri olan sanatkârlara müsaade etseniz.” Gazi ayağa kalktı. “Peki” veya “Hayır” demedi. Sadece tasvip eder bir bakışla, bizleri süzdü; izin çıkmıştı demekti bu. Reşit Bey,
-“Öyleyse müsaade ederseniz ayrılırken elinizi öpmek istiyorlar,” demek istedi, demedi, diyemedi. O ahenkli sesi ve o mutlaka ikna edici söz kabiliyeti ile,
-“Hayır,” dedi. Hepimiz şaşırdık. Aykırı bir istekte mi bulunmuştuk acaba?Kulaklarımızdan ruhumuza kadar işleyen seda devam etti.
-“Siz,” dedi. Beğenmedi bu hitabı. Tashih edercesine, “Biz” diye baştan aldı. “Biz hepimiz mebus oluruz. Vekil oluruz. Hatta Reisicumhur oluruz. Ama hiçbirimiz sanatkâr olamayız, Reşit Galip Bey! Bilin ki, Sanatkâr el öpmez, sanatkârın eli öpülür,” der demez hepimiz birer sulu göz kesildik o anda…
Bu sözleri söyleyen alelâde bir Devlet Reisi değil; dünyanın kabul ettiği en büyük insandı… Şaşkınlığa uğramıştık bu sözlerin karşısında…
GÖRÜYOR MUSUNUZ İNCELİĞİ?“Siz,” DEMEK ÜZEREYKEN, “Biz,” DİYEREK KENDİSİNİ DE KATIYOR O SANATKAR OLAMAYACAKLAR ARASINA.
