Zübeyde Hanım, Çankaya’daki bağevinde penceredendışarıyı seyrediyordu. Kapı vuruldu ve cevap beklemeden içeri girdi, Mustafa Kemal.Gülerek, “Anacığım girebilir miyim,” dedi. Zübeyde Hanım önce kaşlarını çatarak;
-“Gel a be çocuk! Gün doğumundan beri beklerim, gelesin,” dedi. Mustafa Kemal, elini annesinin omuzuna attı sıcak bir sevgi ve saygıyla, elini öptü. Acelesi vardı.
-“ Anne lütfen rahatsız olma,” dedi.“ Oturmayacağım. Dışarıda arkadaşlar var. Müsaadenle seni görüp sonra onlarla birlikte çıkmam lazım, bazı işlerimiz...” derken, Zübeyde Ana oğlunun yanağını okşayarak sordu:
-“Nereye gidersin böyle akşam akşam? Dur durak yok mu benim Mustafa’ma?”
-“Bir çay davetine gidiyoruz. Uzarsa, geç kalabilirim gece belki de gelmem. Sakın beni merak etme.”
Zübeyde Hanım oğlunu ince ince süzdü.İnanmamıştı, Mustafa’sına.
-“Çay davetine öyle mi? Bu üniformayla mı? Bu çizmelerle mi uğlum?”Çaresiz kalan başkumandan yalnızca, “Anne,” dedi. “Anne, Lütfen! Müsaadenle Allah’a emanet ol canım. Bir emrin var mıydı,” diye sordu. Zübeyde Ana mahzun, titreyen sesiyle,
-“Yok Mustafa’m. Çakırım! Hayra karşı git... Ne diyeyim?”
Mustafa Kemal odadan çıkınca, ağlamaya başladı, Zübeyde Hanım.Çay davetine filan gitmiyordu, oğlu. Mustafa Kemal’in emir eri Ali Çavuş’uçağırdı:
-“Beni emretmişsin anne,” dedi, Ali.
-“Uğlum nerde, Ali? Mustafa’m nereye gider?”Ali başını önüne eğdi:
-“Çaya gitti anne. Çay davetine. Sana da öyle dedi ya,” diye mırıldandı, Ali.
-“A be ben bilmez miyim nereye gitmiştir uğlum? Anayım ben. Cepheye gitti. Yüreğim öyle der. Ama o istemez, hiç kimse bilsin nereye gittiğini. İşte yazdığım bir mektup bunun için Mustafam’a”. Ali şaşkın şaşkın, “Yazdın mı,”diye sorarken, Zübeyde Hanım gözlüğünü düzeltti ve yazdıklarını okumaya başladı:
“Mustafa’m bilirim gelmeyeceksin. Çay davetine gidiyorum dedin. Ama annen nereye gittiğini bilir. Sen cepheye gidersin. Benim yüreğim bunu bilir. Senin için dua ediyorum bilesin. Bil ve de Mustafa’m, zaferi ele almadan dönme. Ben, seni beklemeyi bilirim.
Ali al bu mektubu yetiştir una. Neredeyse bul. Bul uni anladın mı?”
Mustafa Kemal kalpağı elinde, Ali Çavuş’un ulaştırabildiği anasının mektubunu bir kez daha okuyup cebine yerleştirdi, sonra kalpağını başına giydi. İki elini yanındaki genç yaveri Salih’in omuzlarına koyarak;
-“Ne oldu dedi sus pus oldunuz? Merak etmeyin çocuklar, cebimde anamın hayır duası var. Artık size sırrımı açabilirim. Şimdi buradan doğru cepheye gidiyoruz. Taarruzu başlatacağız. Önce Tuz Gölü üzerinden Konya’ya, oradan da doğru cepheye. Konya’da yapılacak önemli bir işimiz var. Ayın yirmisinde de Akşehir’de olmamız lazım.”
İlk tepki seryaver Salih’ten geldi:” Olamaz!Paşam ya başaramazsak? Mustafa Kemal,
-“Ne demek istiyorsun sen? İşte sana söz: Taarruz başladıktan tam on beş gün sonra Yunanlıları denize dökmüş olacağız. Hâlâ ürküyor musun,“diye sordu.
Kocatepe’de gün doğuyor. Sonsuz bir sessizlik ve bekleyiş. Mustafa Kemal, bir taşın üstünde oturuyor. Arkasında Kolordu Kumandanı Bekir Sami, Fevzi ve İsmet paşalar. Mustafa Kemal konuşmuyor düşünüyor.
Birden gökleri yaran, sessizliği paramparça eden topçu ateşi başladı. Yer yerinden oynuyor, Kocatepe ışığa boğuluyordu.
Mustafa Kemal, ayağa kalktı. Kendi kendine, “Rabbim! Yunanlıların kazandığını gösterme bana! Onlar kazanacaksa gök kubbe başıma yıkılsın, daha iyi. Anam, bize dua et.”
İŞTE BUNLARA DENİR KAHRAMAN. BUNLARA DENİR GAZİ.
VE O’NA DENİR BAŞKOMUTAN…
.
