Uğur Mumcu

 

ankara kar altındaydı

cenaze aracı cumhuriyet’e yanaştı

yağmur titretirken içimi, uğur mumcu’nun tabutunu sırtladım

küçücük boyumla dev gibi gençlerin arasına daldım

tabut karanfil bahçesiydi

insanlar gözyaşı bohçası

 

***

 

nefesimizle ovarak üşüyen ellerimizi

ve sakınmayarak ıslanan başlarımızı

tabutun önünde sıralandık

kubilay altuntaş, bülent akkaya ve ben

bir de koca Türkiye, ki her renginden…

 

***

 

cumhuriyet’ten çıktık cebeci’ye

başkent inliyordu ‘yiğidim, aslanım’ diye!

bülent, aksayan ayağına rağmen

kale gibi dimdik duruyordu

omuzlar üzerindeydi uğur mumcu

acısı canımıza vuruyordu

ankara böylesi kalabalığı

ilk kez görüyordu

 

***

 

ne bir haram yedi, ne cana kıydı

ekmek kadar temiz, su gibi aydı

hiç kimse duymadan hükümler giydi

şimdi bir tabut içinde önümüzdeydi

 

***

 

bir şükran, bir özge, bir özgür

bir de keskin kalemi kaldı ardında

ankara hala kar altında

ankara hala zan altında

 

***

 

yıllar geçti ama

değişmedi sahnenin dekoru

uğur mumcu yaşıyor da

yokluğu…

çok bilinmeyenli bir soru!

 

***

 

bir yıl geçti bu yazımın ardından

güya, ‘uğur mumcu meydanı’ var adana’da, ama anıtını hala dikemedik

yıllar geçti bir babayiğit çıkıp anıtını yaptıramadı ama izmirliler daha dün dev bir nazım hikmet heykelini dikti karşıyaka’ya!

biz uğur mumcu’yu hala istasyon meydanı’ndan çıkaramadık

gönderdikleri davetiyelerde ve miting pankartlarında hala istasyon meydanı yazanlar var

bırakın anıtını dikmeyi, uğur mumcu’nun adını bile yazmaya…

korkuyorlar!
Orjinal Köşe Yazısına Git